Theo Brok, 63 jaar, al 45 jaar verslaafd, woont nu tijdelijk met zijn honden bij een vriendin aan het strand. Zijn woning in Geldrop moest hij per 31 mei verlaten, vrijwillig. Of nou ja, vrijwillig? De politie vond begin dit jaar 0,2 gram cocaïne en 50 gram wiet in zijn huis. Genoeg voor woningcorporatie Woonbedrijf om een uitzettingsprocedure te starten.
Theo koos ervoor zélf de huur op te zeggen, om erger te voorkomen. Want wie eenmaal voor de rechter verschijnt in deze situatie, weet dat het woningprobleem alleen maar groter wordt. Geen tweede kans. Geen gesprek. Geen menselijke maat.
En nu? Geen huis, geen uitzicht op snelle hulp. Zelfs op campings is geen plek. Theo waait uit op het strand. "Eindelijk geen stress," zegt hij. Dat zegt veel. Want stel je voor: je wordt je huis uitgezet, je hebt niets meer — en dát voelt beter dan de maanden ervoor. Dat is geen vakantie, dat is overleven.
De regels zijn duidelijk. Maar zijn ze ook rechtvaardig?
Woningcorporaties verschuilen zich graag achter regels. Dat ze ‘geen uitspraken doen over individuele gevallen’ klinkt verantwoord, maar betekent in de praktijk vooral: we kijken weg. Wat doet het met een mens om na 45 jaar worstelen met verslaving, én na jaren vrijwilligerswerk bij een daklozenopvang, alsnog op straat te belanden omdat je niet voldoet aan een “woonnorm”? Waar blijft het maatwerk? Waar blijft het gesprek?
Nu staat Theo drie jaar op de zwarte lijst. Geen toegang tot sociale huur bij welke corporatie dan ook. Je kunt fouten maken, maar vergeving kent in dit systeem een wachttijd.
Kleine hoop, grote onzekerheid
Gelukkig heeft Theo nog ‘maten’. Mensen die hij leerde kennen tijdens zijn vrijwilligerswerk in Eindhoven. Hij hoopt via hen tijdelijk in een huis te kunnen wonen van stichting Ervaring die Staat, waar plek is voor kwetsbare mensen. Hij zou daar zelfs weer vrijwilligerswerk moeten doen. “Prima,” zegt hij. “Anders zit ik toch maar te piekeren.”
Via die stichting komt hij misschien op de ‘Kansenlijst’ van de gemeente Eindhoven. Daarmee kun je – onder voorwaarden – na een jaar of langer wachten alsnog in aanmerking komen voor een eigen woning. Misschien. Ooit.
Conclusie: van handhaving naar hoop?
Het verhaal van Theo Brok is geen incident. Het is een systeemverhaal. Een woningmarkt waarin fouten niet vergeven worden, corporaties alleen nog regels volgen, en de meest kwetsbaren op de lange wachtlijst of zwarte lijst belanden.
We moeten ons afvragen: wat is ons beleid waard als iemand pas rust ervaart zodra hij op straat staat?
Reactie plaatsen
Reacties